Pielgrzymka na kanonizację

Zbiórka uczestników o godz. 11:30 w klasztorze oo. Dominikanów w Krakowie (ul. Stolarska 12), Msza święta, spotkanie organizacyjne i wyjazd z Krakowa ok. godziny 14.00. Nocny przejazd przez Polskę, Czechy, Austrię. Dalsza podróż przez Włochy. Przyjazd do hotelu w okolicach Rzymu. Zakwaterowanie na 3 kolejne noclegi.

Wyjazd z hotelu około północy do centrum Rzymu. Oczekiwanie na rozpoczęcie uroczystości. Udział w uroczystościach kanonizacyjnych bł. Jana Pawła II i bł. Jana XXIII oraz dziękczynienie za kanonizację (według programu ustalonego przez Stolicę Apostolską).

Rzym, Watykan

Program pobytu w Wiecznym Mieście będzie obejmował ponadto: Plac i Bazylikę św. Piotra, Rzym „Barokowy”: Plac Navona – Panteon wraz z kościołem Santa Maria sopra Minerva kryjącym relikwie św. Katarzyny ze Sieny i Fra Angelico – Fontanna di Trevi – Schody Hiszpańskie; Rzym „Antyczny”: Plac Wenecki – Forum Romanum wraz z Koloseum (z zewnątrz) a ponadto: Bazylikę San Clemente oraz Bazylikę św. Sabiny na Awentynie.

Zwiedzanie Rzymu w dniach 27 i 28 kwietnia zostanie dostosowane do programu uroczystości kanonizacyjnych, oraz możliwości wynikających z obecności wielkiej liczby spodziewanych pielgrzymów. W dniu 28 kwietnia, o godz. 11:00, w Bazylice Santa Sabina, pierwszym klasztorze dominikanów, odprawiona zostanie Msza święta dziękczynna, do udziału w której zapraszamy wszystkich polskich pielgrzymów związanych z Zakonem dominikańskim.

Rzym – stolica Włoch położona na siedmiu wzgórzach (Awentyn, Palatyn, Kwirynał, Kapitol, Wiminał, Eskwilin, Celius), do której prowadzą wszystkie drogi świata. Założony został ponad 2700 lat temu, a będąc stolicą najpierw Cesarstwa Rzymskiego, a następnie Kościoła Katolickiego wywarł wpływ na dzieje całego świata. Nigdzie indziej nie znajdzie się tylu miejsc i rzeczy wartych zobaczenia jak właśnie tutaj i nawet długie tygodnie pobytu w Wiecznym Mieście pozwolą poznać jedynie niewielki fragment z jego bogactwa.

Dla pielgrzymów, i w ogóle wszystkich katolików, najważniejsze miejsce to Plac i Bazylika św. Piotra, która jak głosi tradycja, stoi tam gdzie ukrzyżowany i pochowany został św. Piotr, pierwszy papież. Przed Bazyliką rozciąga się ogromny Plac św. Piotra, otoczony kolumnadą z postaciami świętych, a wśród nich jedyny w tym gronie Polak: dominikanin św. Jacek. Plac i Bazylika św. Piotra to miejsca gdzie w trakcie naszej pielgrzymki spędzimy najwięcej czasu, bo właśnie tutaj uczestniczyć będziemy w czuwaniu, a następnie kanonizacji dwóch świętych papieży: Jana XXIII i Jana Pawła II.

Rzym to także ważne miejsce na naszej drodze śladami św. Dominika. Tu, w stolicy Lacjum, znajduje się najważniejszy dominikański kościół, w którym siedzibę ma generał i władze Zakonu: Bazylika św. Sabiny na Awentynie. Kościół został zbudowany przez księdza Piotra z Illyrii pomiędzy rokiem 422 a 432, na miejscu pochodzącego z IV wieku domu św. Sabiny — poganki nawróconej na wiarę chrześcijańską przez swoją niewolnicę Serapię, za wyznawanie której poniosła śmierć męczeńską. W XIII w. papież ofiarował kościół nowopowstałemu Zakonowi Dominikanów. Do bazyliki prowadzą drewniane drzwi z V w., złożone z osiemnastu rzeźbionych kwater ilustrujących historię biblijną, w tym jedno z najstarszych zachowanych przedstawień Ukrzyżowania. Przestronne wnętrze podzielone jest marmurowymi kolumnami na trzy nawy bez transeptu, z których główna zakończona jest imponującą absydą. W nawie głównej znajduje się kamień, na którym św. Dominik zwykł był klęczeć w czasie swoich modlitw. Dalej na posadzce widzimy mozaikę wyobrażającą Munio de Zamora, siódmego generała dominikańskiego, który w 1285 r. nadał tercjarzom dominikańskim (świeckiej gałęzi Zakonu) ich pierwszą regułę. W prawej nawie mieści się kaplica poświęcona pierwszemu polskiemu dominikaninowi św. Jackowi Odrowążowi, który na Awentynie przyjął habit zakonny z rąk św. Dominika. Klasztor otoczony jest ogrodem, w którym rosną drzewa pomarańczowe, a jak głosi legenda, jedno z nich zasadził własnoręcznie św. Dominik.

Drugie z dominikańskich miejsc to Bazylika San Clemente, czyli w rzeczywistości zespół trzech obiektów sakralnych: XII-wiecznego kościoła – dedykowanego czwartemu papieżowi św. Klemensowi — oraz podziemnej świątyni z IV wieku, pod którą znajdują się pozostałości świątyni Mitry. Średniowieczna bazylika posiada absydę, a umieszczona w niej XII-wieczna mozaika, jedna z najpiękniejszych w Rzymie, ukazuje Triumf krzyża. Po prawej stronie głównych drzwi mieści się kaplica św. Dominika. Podziemne bazyliki zostało odkryte dość niedawno (prace rozpoczęto w 1857 r.), dzięki irlandzkim dominikanom, którzy od XVII w. opiekują się kościołem prowadząc w nim jednocześnie prace archeologiczne.

Kościół Santa Maria sopra Minerva (Najświętszej Maryi Panny powyżej Minerwy) to jedyny w Rzymie przykład architektury gotyckiej, a zarazem kolejne miejsce związane z zakonem dominikańskim. Został wzniesiony pod koniec XIII w., prawdopodobnie na ruinach pogańskiej świątyni Minerwy, a w 1370 r. oddano go dominikanom, którzy nie mieścili się już w kościele św. Sabiny. We wnętrzu znajdują się bogato zdobione kaplice i dzieła sztuki, wśród których podziwiać można także te z dominikańskimi motywami, jak np. obrazy ukazujące sceny z życia św. Tomasza z Akwinu, św. Katarzyny Sieneńskiej i różnych świętych Zakonu Kaznodziejskiego. Znajduje się tu także ołtarz poświęcony św. Jackowi Odrowążowi, pod którym pochowana jest kandydatka na ołtarze m. Luigia Tincani, założycielka Unii św. Katarzyny ze Sieny (dominikanek bezhabitowych obecnych także w Polsce).
Jednym z najbardziej znanych dzieł jest posąg Michała Anioła z 1521 r. przedstawiający postać Chrystusa dźwigającego krzyż. Kościół zawdzięcza swą sławę grobowcom znanych Włochów, wśród których znajdują się groby zmarłej w 1380 r. św. Katarzyny Sieneńskiej, oraz Fra Angelico, dominikańskiego zakonnika i malarza.

Poza miejscami związanymi z dominikanami zwiedzimy też najpiękniejszy barokowy plac Rzymu Piazza Navona z XVII-wieczną fontanną obrazującą największe znane w tamtym czasie rzeki. Odwiedzimy Panteon — pogańską świątynię zamienioną w VII w. na kościół katolicki, z grobami sławnych ludzi i władców Włoch. Na naszej drodze znajdą się także takie zabytki jak Fontanna di Trevi (zbudowana w XVII w. dzięki inicjatywie papieża Klemensa XII, która do dziś wywiera wrażenie swoim pięknem i ogromem), Schody Hiszpańskie, ze szczytu których roztacza się jeden z najpiękniejszych widoków na miasto, oraz znajdujący się u podnóża Kapitolu Plac Wenecki z Ołtarzem Ojczyzny – białym pomnikiem króla Wiktora Emanuela II i Grobem Nieznanego Żołnierza w jednym. Nie zabraknie także najbardziej znanych starożytnych zabytków: Forum Romanum i Koloseum.

Cascia, Asyż

Przejazd do Cascia – miasta św. Rity. Nawiedzenie sanktuarium – patronki „spraw beznadziejnych”. Przejazd do Asyżu. W programie pobytu: nawiedzenie bazylik: Matki Boskiej Anielskiej – tzw „Porcjunkula”; Górnej i Dolnej Świętego Franciszka. Spacer zabytkowym uliczkami miasta do Bazyliki św. Klary. Nocleg w okolicy Perugi.

Cascia – umbryjskie miasteczko niedaleko Perugii. Swoją sławę zawdzięcza św. Ricie, która żyła tu w XII w., a dziś czczona jest na całym świecie, a w szczególności w miejscowym sanktuarium jej poświęconym.

Na północ od Cascii znajduje się Asyż – miejsce narodzin i życia św. Franciszka i św. Klary. W mieście wielkich franciszkańskich świętych odwiedzimy bazylikę Matki Bożej Anielskiej, z kaplicą „Porcjunkuli”, do odbudowania której poczuł się powołany św. Franciszek, gdy pierwszy raz usłyszał wezwanie Jezusa do ratowania Jego Kościoła. Za Porcjunkulą mieści się kaplica, w której zmarł św. Franciszka, tzw. Transitio. Swój kult św. Franciszek odbiera także w poświęconej sobie XIII-wiecznej Bazylice, składającej się z dwóch części: Górnej i Dolnej. W dolnym kościele znajduje się Kaplica Grobu św. Franciszka , a niedaleko niej kaplica dedykowana patronowi Polski, św. Stanisławowi ze Szczepanowa. Zabytkowymi uliczkami starego Asyżu dochodzi się do Bazyliki św. Klary, w której umieszczone są jej relikwie, oraz autentyczna ikona Krzyża z San Damiano.

Siena, San Gimignano

Przejazd do Sieny. Spacer śladami Świętej Katarzyny ze Sieny: Kościół św. Dominika z relikwiami głowy świętej mistyczki, Dom rodzinny św. Katarzyny, ponadto spacer krętymi uliczkami do jednego z najpiękniejszych placów średniowiecznej Europy – sieneńskiego Campo.

Następnie przejazd do San Gimignano – uroczego miasteczka słynącego ze swoich licznych wież i nazywanego „średniowiecznym Manhattanem”. Przejazd do Montecatini Terme na dwa kolejne noclegi.

Siena to toskańskie, pełne zabytków miasto, wśród których przespacerujemy się zabytkowymi uliczkami do il Campo — jednego z najwspanialszych placów średniowiecznej Europy.

Tym, co dla nas najważniejsze w Sienie, będą miejsca związane z dominikanami i św. Katarzyną, dominikańską mistyczką i tercjarką. Już w początkach istnienia swojego Zakonu dominikanie ulokowali się na zachodnim krańcu miasta. San Domenico, ogromny ceglany kościół, założony został w 1226 r. na wzgórzu Camporegio, które zakonnicy dostali od rodziny Malavolti.
Wewnątrz znajduje się kaplica, z portretem św. Katarzyny pędzla jej przyjaciela Andrei Vanniego. Ojciec i inni członkowie rodziny św. Katarzyny pochowani zostali w krypcie. W prywatnej kaplicy świętej znajduje się najważniejszy tutejszy relikwiarz mieszczący jej czaszkę, którą bł. Rajmund z Kapui przywiózł z Rzymu w 1383 r. Koło wejścia zobaczyć można obraz przedstawiający św. Jacka Odrowąża, gdy suchą nogą przechodzi Dniepr.

Na południe od kościoła stoi dom św. Katarzyny (Casa Sanctuario di Santa Caterina), z kaplicą w miejscu jej celi, w której mieszkała jako dominikańska tercjarka.

San Gimignano – urocze miasteczko o średniowiecznym klimacie, które słynie ze swoich wież, zbudowanych w XII i XIII w. w arystokratycznej rywalizacji przez zwaśnione rody Ardinghellich i Salvuccich. Wśród zabytków wyróżnia się katedra (a dziś w zasadzie kolegiata, ponieważ San Gimignano nie ma już biskupa), z wnętrzem gęsto pokrytym freskami. W 1437 r. w San Gimignano urodził się Kallimach – doradca króla Kazimierza Jagiellończyka i nauczyciel jego synów, który zmarł w Krakowie, a jego płyta nagrobna znajduje się w bazylice oo. dominikanów.

Florencja

Cały dzień poświęcimy na zwiedzanie stolicy Toskanii. Spacer na trasie: Plac Michała Anioła – rzeka Arno – Bazylika św. Krzyża – Katedra wraz dzwonnicą i baptysterium – Piazza Signoria (miejsce spalenia Savonaroli); Palazzo Vecchio, Galeria Uffizzi oraz Most Złotników. Podążając śladami dominikanów odwiedzimy ponadto: konwent San Marco wraz z galerią fresków Fra Angelico; oraz Bazylikę św. Marka, w której spoczywa św. Antonin – dominikanin, współpatron Florencji. Powrót do Montecatini.

Uwaga: niestety okazało się, że w Święto Pracy Muzeum San Marco jest nieczynne i nie będziemy mogli wejść do środka. W zamian za to zwiedzimy inne miejsce związane z dominikanami: kościół i muzeum Santa Maria Novella.

Pobyt w stolicy Toskanii zaczniemy od Placu Michała Anioła, który wraz z Leonardem da Vinci, należał do największych artystów mieszkających i tworzących w tym mieście. Następnie  przez most na rzece Arno przejdziemy do Bazyliki św. Krzyża – jednej z najważniejszych dla franciszkanów świątyń, a także miejsca spoczynku wielu sławnych florentczyków (m.in. Michała Anioła, Dantego Alighieri, Galileusza). Odwiedzimy także Katedrę, której czerwona kopuła jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli miasta, wraz ze stojąca obok niej równie sławną dzwonnicą. W pobliżu wejścia do katedry usytuowane jest Baptysterium św. Jana, którego pierwsze zręby powstały już w IV-VI w.

W centrum Florencji odwiedzimy Plac Signoria, na którym w XV w. został spalony Savonarola, o czym przypomina niewielka marmurowa płyta wmurowana w pobliżu fontanny. Piazza Signoria otoczony jest przez liczne pałace, wśród których na szczególną uwagę zasługuje Palazzo Vecchio. Jego budowę rozpoczęto w 1299 r. i początkowo był siedzibą republiki Florencji, a następnie ratuszem miejskim. Z Palazzo Vecchio sąsiaduje jedno z najsłynniejszych muzeów świata Galeria Uffizzi, z bogatą kolekcją sztuki, głównie malarstwa włoskiego i flamandzkiego.

W planie naszego zwiedzania Florencji przewidziane było też miejsce związane z dominikanami, czyli  bazylika i klasztor San Marco. Niestety, okazało się, że z przyczyn od nas niezależnych (1 maja – Święto Pracy) nie będziemy mogli wejść do środka.

Klasztor San Marco pochodzi z XII-wieku i początkowo należał do zakonników św. Sylwestra. W 1434 r. stary i zniszczony budynek papież Eugeniusz IV przekazał Zakonowi dominikanów, którzy w kolejnych wiekach przeprowadzili liczne remonty i przebudowy. Zawirowania historii spowodowały, że zakonnicy opuszczali, a następnie wracali do swojego klasztoru. Ostatecznie opuścili go w 1866 r., a budynek przeszedł na własność państwa. Kościół został zdekonsekrowany, a w części konwentu utworzono Museo di San Marco. W XV w. w konwencie tym mieszkał i pracował słynny dominikański zakonnik i malarz Fra Angelico. W byłym klasztorze podziwiać można jego freski, którymi ozdobione zostały cele zamieszkiwane dawniej przez zakonników. Najbardziej znane z nich to „Zwiastowanie” i „Noli me tangere”. W wielu sportretowanych scenach pojawia się św. Dominik, z charakterystyczną gwiazdką nad głową.

Żeby jakoś zrekompensować stratę spowodowaną brakiem możliwości zwiedzenia tego wyjątkowego konwentu, udamy się do innego dominikańskiego miejsca: muzeum i kościoła Santa Maria Novella. Obejrzymy tam m.in. malownicze freski z cyklu Żywot Najświętszej Maryi Panny.

Bolonia

Przejazd do Bolonii. W programie zwiedzania: Piazza Maggiore z Ratuszem, Fontanna Neptuna, Bazylika Św. Petroniusza, Archiginnasio, spacer wąskimi uliczkami ze straganami sprzedającymi specjały regionu Emilia Romania takie jak tortelini, lasagne, mortadela, sery, oliwy czy ocet balsamiczny.

Następnie nawiedzenie kościoła i grobu św. Dominika w kościele oo. Dominikanów; przejście do kompleksu Siedmiu Kościołów i dalej aż do słynnych krzywych wież – Asinelli i Garisendy. Czas wolny. Przejazd na nocleg w okolice Werony.

Bolonia to położona pomiędzy Padem i Apeninami stolica regionu Emilia-Romania. Dla dominikanów to miejsce szczególne, bo właśnie w tym mieście, 6 sierpnia 1221 r. zmarł założyciel Zakonu Kaznodziejskiego św. Dominik Guzman. Pochowany został w kaplicy dominikańskiego kościoła, który specjalnie został wybudowany w 1251 r. w celu pomieszczenia jego relikwii. Relikwie złożone zostały w Arca di San Domenico, marmurowym grobowcu z XV w., który choć przypisywany Nicola Pisano, jest dziełem wielu artystów ( np. anioł i postacie świętych Prokulusa i Petroniusza są dziełem młodego Michała Anioła). Wśród kaplic poświeconych różnym dominikańskim świętym, znajduje się też kaplica św. Jacka, a w niej prochy dominikanina Marcina Polaka – pochowanego tu w 1279 r. spowiednika papieży i arcybiskupa gnieźnieńskiego.
W Museo di San Domenico znajdują się liczne eksponaty, w tym terakotowe, pokryte polichromia popiersie św. Dominika autorstwa Nicola dell’Arca.

W Bolonii znajduje się także klasztor mniszek dominikańskich pw. Św. Agnieszki, z którym związane byłych m.in. bł. Diana d’Andalo, bł. Cecylia i bł. Imelda.

Bolonia to jedno z piękniejszych włoskich miast, dlatego poza tym najważniejszym dla nas  miejscem jakim jest kościół oo. dominikanów, odwiedzimy także inne zaczynając od Piazza Maggiore z Ratuszem, będący głównym placem miasta. Na sąsiadującym z nim placu Neptuna znajduje się jeden z symboli miasta: XVI-wieczna fontanna. Po południowej stronie Piazza Maggiore wznosi się największy w mieście kościół, będący zarazem jedną z najpiękniejszych gotyckich budowli we Włoszech: Bazylika św. Petroniusza. Planowany był jako większy od Bazyliki św. Piotra w Rzymie, jednak brak pieniędzy i przeznaczenie części gruntu pod uniwersytet, zmodyfikowały te plany. Uniwersytet (Archiginnasio), który znajduje się tuż obok, to najstarsza tego typu uczelnia w Europie, założona w 1088 r.

Jednym z najciekawszych obiektów Bolonii jest Bazylika św. Stefana, która w zasadzie składa się z siedmiu kościołów, pochodzących z różnych okresów. Na koniec, po obejrzeniu tego kompleksu, przejdziemy do Dwóch Wież, będących ważnym znakiem rozpoznawczym miasta.

Spiazzi

Poranne zwiedzanie oraz Msza święta w Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej (Madonna della Corona) w Spiazzi, nad doliną Adygi. Następnie całodzienna podróż do Polski. Przejazd przez Włochy, Austrię, Czechy. Przyjazd do Krakowa w późnych godzinach wieczornych. Zakończenie pielgrzymki.

Spiazzi, w okolicach Werony, nieopodal Jeziora Garda, to końcowy punkt naszego pobytu we Włoszech. Tu spędzimy ostatnią noc, oraz weźmiemy udział w Mszy świętej, poprzedzającej naszą powrotną podróż do domów. Miejscem, w którym będziemy się modlić jest Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej (Madonna della Corona), położone w przepięknym miejscu na skale Baldo, nad doliną Adygi.

Już w XI w. żyli tu pierwsi pustelnicy, a około 1200 r. powstał pierwszy kościół i kaplica. Sanktuarium to miejsce, gdzie szczególnym kultem otaczana jest niewielka rzeźba przedstawiająca Pietę – Madonnę z martwym Chrystusem na kolanach.

Dominik de Guzman urodził się około roku 1172-1173 w Caleruedze w Hiszpanii. Był synem Feliksa de Guzman oraz bł. Joanny d’Aza. Otrzymał bardzo staranne, katolickie wychowanie, a następnie rozpoczął studia teologiczno-filozoficzne w Palencji. Był wielkim miłośnikiem Pisma Świętego. Ewangelię św. Mateusza oraz Listy św. Pawła nosił zawsze przy sobie i znał niemal na pamięć. W 25 roku życia przyjął święcenia kapłańskie i został kanonikiem regularnym w Osmie.

Wyruszając z misją dyplomatyczną do Danii, biskup Osmy Diego d’Azevedo, zabrał go ze sobą jako towarzysza podróży. Droga na północ Europy wiodła przez okolice Tuluzy we Francji, gdzie zetknęli się albigensami (katarami). Spotkanie z heretyckimi ruchami i troska o zbawienie ich wyznawców, obudziło w św. Dominiku pragnienie pracy apostolskiej i głoszenia prawdziwej wiary zbłąkanym duszom. Tym, co heretyckie sekty zarzucały duchowieństwu katolickiemu, było m.in. bogate, wystawne życie, dlatego podejmując się ich nawracania św. Dominik rozpoczął życie ewangeliczne wzorowane na Panu Jezusie i Jego uczniach. Pierwsze nawrócone przez niego kobiety znalazły schronienie w Prouille, gdzie w 1206 r. powstał pierwszy klasztor mniszek. Z czasem do św. Dominika zaczęli dołączać kolejni kapłani, a 22 grudnia 1216 r. papież Honoriusz III zatwierdził nowy zakon oparty na radykalnym ubóstwie (stąd: zakon żebrzący), wędrownym kaznodziejstwie, a także gruntownym wykształceniu, które konieczne było w dyskusjach z posiadającymi ogromną wiedzę albigensami. Św. Dominik rozsyłał swoich braci do różnych krajów, tak że wkrótce klasztory Zakonu Kaznodziejskiego istniały już w całej Europie. Sam do końca życia głosił kazania, przyjmował nowych braci i zakładał domy zakonne.

Zmarł 6 sierpnia 1221 r. w Bolonii. Ostatnimi jego słowami były: «Miejcie miłość, strzeżcie pokory i nie odstępujcie od ubóstwa». Papież Grzegorz IX kanonizował go 3 lipca 1234 r. W liturgii wspominamy go 8 sierpnia.

Katarzyna Benincasa urodziła się 25 marca 1347 r. w Sienie. Była przedostatnim z dwadzieściorga pięciorga dzieci Jakuba Benincasy i Lapy Piangenti.

Od najmłodszych lat przejawiała wyjątkową pobożność, a w wieku 7 lat ślubowała Bogu dozgonną czystość i marzyła o wstąpieniu do klasztoru. Rodzice widzieli dla niej inną przyszłość i chcieli wydać ją za mąż, jednak Katarzyna nie dała się przekonać i trwała w swoim postanowieniu. W 1363 r., wbrew woli rodziców, a także przy sporych oporach ze strony sióstr, które obawiały się dopuścić do swojego grona młodą i ładną kobietę, wstąpiła do Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich) w Sienie. W zaciszu swojego domu prowadziła bardzo surowe, pokutne życie, a po otrzymaniu w mistycznej wizji nakazu od Chrystusa, rozpoczęła działalność apostolską pomagając biednym, chorym i trędowatym. Wieści o jej ascetycznym tryb życia, skutecznych modlitwach i miłosierdziu dla najbardziej pokrzywdzonych szybko rozeszły się po świecie. Z tych powodów w 1374 r. kapituła generalna dominikanów wezwała ją do Florencji, jednak na przesłuchaniu nie wykazano niczego niepokojącego, a wręcz doceniono jej wyjątkowość, co zaowocowało przydzieleniem jej jako duchowego opiekuna o. Rajmunda z Kapui.

Pomimo tego, że była analfabetką posiadała ogromną inteligencję oraz dar jednania zwaśnionych stron. Angażowała się w pracę na rzecz Kościoła i rozwiązywanie licznych problemów politycznych, które nękały Europę. Dzięki jej staraniom i napomnieniom papież Grzegorz XI powrócił z niewoli Awiniońskiej do Rzymu. Wokół niej gromadziło się liczne grono uczniów, dla których była mistrzynią i przewodniczką, a dzięki jej działaniom nawróciło się wielu ludzi, z różnych warstw społecznych.

Św. Katarzyna jest autorką „Dialogu o Bożej Opatrzności”, który podyktowała w mistycznym natchnieniu, oraz „Listów” skierowanych do papieża, biskupów, monarchów i innych wpływowych osób.

Zmarła 29 kwietnia 1380 roku. Pius II kanonizował ją w 1461 r., a Paweł VI w 1970 r. ogłosił ją doktorem Kościoła. W liturgii wspominamy ją 29 kwietnia.

Guido (lub Guidolino) da Pietro urodził się pod koniec XIV wieku w Vicchio, w Toskanii. W młodości uczył się malarstwa we Florencji. Do Zakonu Kaznodziejskiego wstąpił w Fiesole, gdzie otrzymał habit z rąk bł. Jana Dominici oraz to samo imię zakonne (Jan). Śluby złożył ok. 1425 r. Po święceniach kapłańskich dwa raz był wikariuszem konwentu, a następnie wybrany został przeorem. Swoje obowiązki zakonne godził z pracą malarza przekazując za pomocą sztuki Boże tajemnice, które  kontemplował na modlitwie i przy czytaniu Pisma Świętego. Wiele ołtarzy w Fiesole zostało ozdobionych jego obrazami, a na prośbę św. Antonina ozdobił freskami przedstawiającymi życie Chrystusa konwent św. Marka we Florencji. Jego dzieła można także podziwiać w Watykanie, Kortonie i Orvieto.

Ze względu na swoje proste, uczciwe, ubogie i pokorne życie oraz piękne malarstwo nazywany był Beato Angelico.

Zmarł 18 lutego 1455 r. w Rzymie w konwencie Santa Maria sopra Minerva, gdzie do dziś pod posadzką bazyliki znajduje się jego grób. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 3 października 1982 roku, a w 1984 r. ogłosił patronem artystów i twórców kultury. W liturgii wspominamy go 18 lutego.

Antonin Pierozzi urodził się 1 marca 1389 r. we Florencji.  Miał drobną wadę fizyczną, z powodu której nie został przyjęty do Zakonu Kaznodziejskiego. Jednak swoją modlitwą wyprosił zmianę decyzji przełożonych i ostatecznie w 1405 r. stał się dominikaninem, rozpoczynając nowicjat w Kortonie, a następnie formację w Fiesole. W 1413 r. wyświęcono go na kapłana. W swoim zakonnym życiu pełnił różne obowiązki, m.in. był przeorem w Santa Maria sopra Minerva w Rzymie, gdzie kazał postawić okazały sarkofag i umieścić w nim ciało św. Katarzyny Sieneńskiej. We Florencji nadzorował budowę klasztoru św. Marka oraz kazał także udostępnić bibliotekę konwentu dla studentów, która odtąd uważana jest za pierwszą publiczną bibliotekę w Europie. Papież Eugeniusz IV, który cenił jego roztropność i dar rozwiązywania konfliktów, mianował go w 1446 r. arcybiskupem Florencji. Św. Antonin bardzo bronił się przed przyjęciem tej funkcji, w końcu jednak uległ naciskom papieża, a jako biskup był wzorem roztropności, pobożności i kapłańskiej gorliwości, a także troski o ubogich. Był mistrzem prawa kanonicznego, audytorem Roty Rzymskiej, oraz autorem dzieł z zakresu ascetyki i teologii moralnej. Zmarł 2 maja 1459 r. w Wigilię Wniebowzięcia. Pius II, który chciał osobiście przewodniczyć pogrzebowi, kazał go odroczyć o osiem dni. Przez ten czas ciało świętego nie tylko nie uległo zepsuciu, ale wydzielało też piękny zapach. W takim stanie znajduje się do dziś w Kościele św. Marka we Florencji.

Papież Hadrian IV ogłosił go świętym 31 maja 1523 r. Jego wspomnienie obchodzimy 10 maja.

Giovanni Bernardone, zwany Biedaczną z Asyżu, albo po prostu św. Franciszkiem z Asyżu urodził się 1181 lub 1182 r. w rodzinie bogatego kupca. Na chrzcie otrzymał imię Jan, ale ojciec nazywał go Franciszkiem na cześć Francji, z którą prowadził udane interesy. Dzieciństwo spędził w rodzinnym Asyżu. W młodości brał udział w wojnach i prowadził dość swobodny tryb życia. W czasie jednej z wypraw wojennych miał wizję, a po powrocie do domu, w małym kościele w San Damiano usłyszał wezwanie Chrystusa do odbudowania Jego Kościoła. Potraktował je dosłownie i zaczął remontować podupadający kościółek, na co przeznaczył pieniądze ze sprzedaży konia i towaru z rodzinnego sklepu. Popadł przez to w konflikt z ojcem, co doprowadziło ich obu przed sąd, a ostatecznie skończyło się tym, że św. Franciszek oddał ojcu wszystko co posiadał (ubranie i pieniądze) i orzekł, że nie ma już ojca. Rozpoczął życie pełne pokuty, a także pomagał chorym na trąd. Ubierał się w prostą brązową tunikę, chodził boso i wzywał ludzi do nawrócenia. Do ubogiego Franciszka zaczęli dołączać kolejni bracia, a w 1209 (lub 1210) papież Innocenty III zatwierdził Zakon Braci Mniejszych.  Dwa lata później do braci dołączyła pierwsza kobieta – Klara Offreduccio (św. Klara) – co dało początek żeńskiej gałęzi zakonu, nazwanej później klaryskami, a z czasem zaczęli się gromadzić także świeccy, tworząc Trzeci Zakon (tercjarzy).  Odbył podróż na Bliski Wschód, a po powrocie do Włoch, w 1224 r. w grocie na szczycie La Verny otrzymał święte stygmaty. Ostatnie lata życia spędził podróżując po Włoszech. W końcu powrócił do Asyżu, gdzie zmarł 3 października 1226 r. Nigdy nie przyjął święceń kapłańskich, czując się niegodnym takiego daru.

Św. Franciszek jest opiekunem wielu zakonów i zgromadzeń, a także ludzi różnych profesji. 13 marca 2013 r. kardynał Jorge Mario Bergoglio wybrał go na swojego patrona, stając się pierwszym w historii papieżem Franciszkiem. W liturgii wspominamy św. Franciszka 4 października.

Chiara Offreduccio urodziła się 16 lipca 1194 r. w Asyżu, jako najstarsza z trzech córek Favarone i Ortolany Offreduccio. Podczas modlitwy w trakcie ciąży, jej matka usłyszała słowa «Nie bój się, gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem jaśniej niż słońce!», w efekcie czego nadała jej imię Klara (łac. clara – jasna, czysta).

Dzieciństwo upływało jej w spokoju i miłości rodziców, a gdy miała 12 lat w Asyżu zaczął działać Giovanni Bernardone, późniejszy św. Franciszek. Klara z wielką uwagą słuchała tego, o czym mówił. Rodzice chcieli wydać ją za mąż, ona jednak zapragnęła stać się siostrą ubogich braci. 28 marca 1212 r. wymknęła się z domu i dołączyła do braci mniejszych, przyjmując z rąk św. Franciszka skromny habit i welon. Potem dołączyła do niej jej rodzona siostra bł. Agnieszka. Klara została ksienią małego klasztoru, wybudowanego dla sióstr przez św. Franciszka, który widział w nich modlitewne zaplecze dla braci. Zakon Panien Ubogich, nazwano z czasem II Zakonem, a w końcu klaryskami. Życie Klary, i całego zakonu, charakteryzowało się radykalnym ubóstwem i surowością.

Klara zmarła 11 sierpnia 1253 r., po 42 latach życia za klauzurą w San Damiano. Jej pogrzebowi przewodniczył papież Innocenty IV, a dwa lata później papież Aleksander IV ogłosił ją świętą. W liturgii wspominamy ją 11 sierpnia.

Margherita Lottiurodziła się między rokiem 1360 a 1380 w Roccaporenie niedaleko Cascia (Włochy). Nazywano ją zdrobniale Ritą. Bardzo chciała wstąpić do klasztoru, jednak w wieku 12 lat rodzice wydali ją za mąż za Paola Manciniego, który był gwałtownym i wybuchowym człowiekiem, a życie z nim nie należało do łatwych. Rita jednak cierpliwie znosiła trudny charakter i ataki gniewu swojego męża, który z czasem pod jej wpływem złagodniał i nawrócił się. Jednak wkrótce po swoim nawróceniu zginął tragicznie zdradzony przez przyjaciół, a dwaj synowie Rity i Paola postanowili pomścić ojca. Kiedy nie udało jej się przekonać ich do zmiany planów zaczęła prosić Boga by nie udało im się dokonać zemsty. Obaj bracia zmarli niebawem z powodu zarazy, która nawiedziła okolicę, żałując przed śmiercią za grzechy, w tym za niedoszłą zbrodnię, którą planowali popełnić.

Miała 36 lat, gdy śmierć zabrała jej całą rodzinę, a ona ponownie zaczęła myśleć o wstąpieniu do klasztoru. Chciała zostać augustianką, ale mniszki nie chciały zgodzić się na przyjęcie wdowy. Jednak w nocy Bóg otworzył przed nią drzwi klauzury, a siostry nie odważyły przeciwstawiać się dłużej woli Bożej. Jej życie w zakonie nie było łatwe, bo należała do sióstr konwersek, które wykonywały najcięższe prace, lecz nigdy się z tego powodu nie skarżyła.

Miała wielkie nabożeństwo do męki Pańskiej i pragnęła uczestniczyć w cierpieniach Chrystusa, za co została obdarzona niewidocznym cierniem z Jego korony, który utkwiony w jej głowie powodował nieustanny ból.

Św. Rita zmarła 22 maja 1457 roku, a po śmierci zasłynęła licznymi cudami. Jej ciało zachowało się w stanie nienaruszonym aż do dziś. Papież Leon XIII kanonizował ją w 1900 r. Św. Ritę wspominamy 22 maja.